Πως έλεγαν τα κάλαντα τα παιδιά στην εποχή του παππού και της γιαγιάς

Στα παλιά χρόνια όλος ο κόσμος περίμενε τα παιδιά να χτυπήσουν την πόρτα του κάθε σπιτιού και να πουν τα κάλαντα . Συνήθως τα παιδιά έβγαιναν τη νύχτα στους δρόμους για να πουν τα κάλαντα τότε που όλες οι οικογένειες ήταν όλες μαζί στα σπίτια τους έτοιμες να δοκιμάσουν το δείπνο τους. Τα παιδιά χτυπούσαν την κάθε πόρτα χωρίς να πάρουν την άδεια ( Να τα πούμε; ) άρχισαν να λένε τα κάλαντα μέσα στην χαρά . Στα κάλαντα της πρωτοχρονιάς τα παιδιά συνήθως κρατούσαν χάρτινο καραβάκι . Συχνά το καλάντιασμα συνοδευόταν και με συμβολικές πράξεις για την εξασφάλιση της ευτυχίας του σπιτιού για τον καινούργιο χρόνο όπως : το σκάλισμα της φωτιάς , το σκόρπισμα κριθαριού ή σιταριού στην αυλή κ.λ.π. Ήταν ευλογία η παρουσία των παιδιών . Η αμοιβή των μικρών καλαντιστών δεν  ήταν ούτε ζητιανιά ούτε φιλανθρωπία . Ήταν μία πράξη που γινόταν με αγάπη και χαρά από τα παιδιά . Οι αμοιβές τους ήταν συνήθως γλυκάκια ( όπως κουλουράκια ) καρποί ( για την καλή σοδειά ) νομίσματα ( για τον πλούτο ) . Όλα αυτά πιστεύω ότι κάνουν τα κάλαντα στα παλιά χρόνια πολλή πιο σημαντικά και δεδομένα από τα σημερινά κάλαντα

                                                           Κωνσταντίνος